Storme, lid van één van de meest rechtse denktanks in België (Nova Civitas), zegt niet alleen voorstander te zijn van “vrijheid van meningsuiting” en “directe democratie”, hij wil ook “een verregaand federalisme, met zeer veel autonomie voor lokale gemeenschappen”. Oh ja, wat is daar dan rechts aan (wilt u misschien weten)? Is dat niet eerder libertair?
Nee, Storme is niets anders dan een conservatieve en Vlaams-regionalistische libertariër (lees : rechts-liberaal) en moet daarom meer dan gewantrouwd worden.
Zijn nieuw-rechtse pogingen om de linkerzijde op te vrijen met zijn “intellectuele” prietpraat worden afgewisseld met uitspraken als "Ik vind dat het nu bijna een morele plicht is om voor het Vlaams Blok te stemmen". Een uitspraak die hij niet zo lang geleden deed om de antidiscriminatiewetgeving te bestrijden. Toen het Vlaams Blok wegens racisme veroordeeld werd, zag hij daar immers een hatelijke aanslag tegen de vrije meningsuiting in. Storme : “Ik ben een conservatief in die zin dat ik de macht wantrouw. Ik denk dat je macht zoveel mogelijk moet verdelen.”
Laat ons eens bekijken wat Storme tijdens de afgelopen jaren nog heeft beweerd. Matthias Storme heeft een absolute afkeer van universele regels die aan iedereen worden opgelegd : “Een samenleving bestaat bij trial and error. Als je verschillende kleine autonome gemeenschappen hebt is de kans dat abusieve regels een grote invloed kennen veel kleiner. Ik heb vertrouwen in het gezond verstand van de bevolking op voorwaarde dat de inspraak van de bevolking op een correcte wijze wordt geïnstitutionaliseerd. Een directe democratie moet ingebed zijn in verantwoordelijkheid van de bevolking, zoals in Zwitserland.”
In Zwitserland is er echter helemaal geen directe democratie, maar is er net als bij ons, een televisiedemocratie, waarbij de grote macht van een parlement af en toe wordt bijgestuurd door via massamedia manipuleerbare referenda.
Storme is katholiek en voorvechter van de Vlaamse onafhankelijkheidsgedachte. Hij gaat er van uit dat Europa een identiteitscrisis beleeft en zet zich af tegen het lage geboortecijfer, de crisis van het christelijke geloof en de immigratie van niet-Europeanen. Storme vindt dat een onafhankelijk Vlaanderen beter gewapend is om uitdagingen aan te gaan.
Matthias Storme: ”Kleine en homogene staten kunnen de problemen beter aan. Een zelfstandig Vlaanderen kan een efficiëntere overheid hebben, met meer kansen op directe democratie. Bovendien komt het dan tot een politieke hergroepering, met de vorming van een grote conservatieve partij.” Storme droomt blijkbaar van een soort Forza Flandria, wellicht één die minder rechts is dan diegene die Filip Dewinter in gedachten heeft maar allicht wel één die katholieker van aard is.
Matthias Storme: “De grotere cohesie in de samenleving zal de inburgering van nieuwkomers bevorderen. Want voor inburgering heb je ‘Leitkultur’ nodig, terwijl het Belgische model vooral het multiculturalisme verdedigt. Om dit land in stand te houden, huldigt men een ideologie die culturele identiteit negeert, en daarom meer naar nihilisme neigt.” Wanneer Storme over nihilisme spreekt moeten we echter eerder denken aan een gebrek aan traditionele waarden en normen.
Storme : “Naar buiten uit helpt staatsvorming de Vlaamse belangen beter verdedigen. Om in de EU te tellen moet je een staat zijn: de eisen van Basken en Catalanen worden geneutraliseerd, maar de Letten, de Litouwers en de Esten tellen wel. Omdat ze een staat zijn.
Eens de onafhankelijkheid gerealiseerd, wordt het tijd voor een levensbeschouwelijk offensief.’’
Storme wil dan ook in de eerste plaats de klok terugdraaien en bewegingen ondersteunen die dat idee van meer “Vlaamse autonomie” genegen zijn. Zijn steun voor het dorp Doel, als advokaat van Doel 2020, moet ook in dat licht bekeken worden. Pas toen de tijd begon te dringen voor de bewoners van het dorp Doel, werd steeds meer de hulp ingeroepen van progressieve krachten door Doel 2020. Pas toen de strijd voor Doel genoeg in conservatieve handen was, kon links mee op de kar springen.
Doel 2020 laat in zijn perswerking echter in de eerste plaats uitschijnen dat het vooral met de juridische strijd bezig is. Vermits Doel een dorp is, is het voor bewoners van het dorp Doel extra moeilijk om de strategie van Doel 2020 te bekritiseren. Kritiek op Doel 2020 en de advokaten die dit comité ter beschikking heeft kan het immers moeilijker maken om rustig te blijven wonen in Doel, zonder burenruzies of afbraakwerken. Bepaalde juridische kwesties voor de bewoners van Doel worden in één proces geregeld. Storme en Doel 2020 hebben dan ook een vrij grote greep op de externe communicatie wat het dorp Doel betreft.
Matthias Storme pleit als rechtse liberaal/libertariër voor een kleine overheid, die economische vrijheden van bourgeois beschermt en de verantwoordelijkheid bij “burgers” legt. Storme : “Eenmaal de Vlaamse regering nationale bevoegdheden krijgt, kan ze op haar beurt bevoegdheden overhevelen naar het niveau van de gemeente.’’ Denemarken en Zwitserland zijn zijn voorbeelden, niet toevallig twee van de meest rechtse landen in West-Europa, waar er niet eens veel gemeentelijke inspraak is, en zeker niet wanneer het over dingen gaat die links-alternatieve kringen kunnen ondersteunen. “Nu is de EU een groot België. Het moet een groot Zwitserland worden.’’
Hoe is Matthias Storme dan bij de kwestie Doel betrokken geraakt? In 2001, toen Doel nog een rustig en conservatief dorp was, verklaarde hij :"Doel 2020 is een organisatie van inwoners van Doel en van de polders. De vereniging heeft mij als advocaat geraadpleegd wegens mijn kennis van het Europees Recht. Ik behandel als advocaat de belangen van mijn clienten. Ik verdedig hen in eer en geweten zoals ik ook grote Antwerpse bedrijven verdedig." Als advocaat van een 25-tal inwoners van Doel slaagde hij er in om eerder dat jaar de werken aan het Deurganckdok te laten stilleggen.
In 2002 behaalden Storme en Doel 2020 een nog grotere overwinning in hun juridische strijd. Bovendien konden ze zich daarna steeds weer wentelen in een slachtofferrol door de strijd voor het behoud van het dorp te blijven aangaan. Sympathie uitlokken voor slachtoffers van overheidsmaatregelen is een beproefd concept in conservatieve kringen. Dat ecologisch-progressieve mensen daarin gaan blijven trappen? We zullen zien. In deze tijden van extreem reformisme binnen “links”, zoals we dat ook terugvinden bij Caroline Gennez en Patrick Janssens, hebben we in grote mate nood aan een radicalisering van de links-ecologische beweging. De groene beweging moet linkser worden, rechts heeft er al genoeg zijn stempel op gezet.
