Het reformisme van Red de solidariteit

De lijst van progressieve ondertekenaars van de nieuwe oproep die Red de solidariteit en de Vooruitgroep op indymedia.be plaatsen is lang en indrukwekkend. Veel intellectuelen en academici zien het staatsconfederalisme als mogelijk laatste halte op weg naar de communautaure splitsing.

In “Oproep van Nederlandstalige en Franstalige progressieven. Confederalisme: laatste halte voor de splitsing?” maken de intellectuelen en academici duidelijk dat ze niet willen afstevenen op een splitsing van het land. Daarmee flirten ze in grote mate met het belgicisme, zonder daarmee openlijk een kritiek te uiten op de rechtse strekkingen binnen het belgicisme. Nochtans zijn die conservatieve en ultraconservatieve strekkingen doorheen de Belgische geschiedenis allesbehalve marginaal geweest. Dit hoeft ons niet te verwonderen.
Rechtse leiders kan het nu eenmaal weinig schelen of ze veel invloed kunnen uitoefenen in een Belgische staat en zijn deelstaten, of in een Vlaamse staat, zolang ze maar veel macht hebben.
Inspraak vanuit niet-communautaire regio's en kringen van progressieve armen (inderdaad, die vindt men niet zo snel terug in academische kringen) wordt binnen een Belgische of Vlaamse staatscontext weinig geduld. Ik ben dan ook bijna even weinig geïnteresseerd in het voortbestaan van een Belgische staat en zijn deelstaten dan in de totstandkoming van een Vlaamse staat. Bovendien vind ik het op het eerste zicht vrij zinloos om bijvoorbeeld een solidariteit tussen de Vlaamse en de Waalse regio te propageren, vermits die regio's allebei rijk genoeg zijn om er duurzame economieën op te bouwen.
Red de solidariteit en de Vooruitgroep hebben het in de oproep altijd weer over een solidariteit die tussen rijkere en armere regio's in dit land moet behouden blijven, zonder daarbij te reppen over een solidariteit die opgezet moet worden met de armste regio's in de wereld. Waarom wordt er bijvoorbeeld in de tekst met geen woord gerept over de arme Mexicaanse regio Chiapas? In Chiapas heeft de inmenging van de Mexicaanse overheid en zijn leger tijdens de laatste vijftien jaar tot erg schrijnende toestanden geleid, die enkel een beetje konden gekeerd werden doordat de linkse Zapatistenbeweging er zich in grote mate ging concentreren op de uitbouw van een eigen alternatieve economie en meer rechtstreekse vormen van democratie.
Dat veel intellectuelen en academici zichzelf vandaag opsluiten in een steriel debat omtrent de regio's die er in België zijn (en hun toekomst), zonder daarbij openlijk marktkapitalisme of staatskapitalisme te bekritiseren, is meer dan jammer.
Zelf zie ik het als tijdverlies om daaraan mee te werken. Ik vind me even veel of even weinig terug in het progressief belgicisme van een Jan Blommaert of een Eddy Boutmans dan in het progressief flamingantisme van een Ludo Abicht. Dat links-utopisch denken intussen wordt gemarginaliseerd binnen de iets meer radicale linkerzijde, vooral dankzij de invloeden van marxisme en progressief postmodernisme, is een jammere zaak. We weten echter waar links reformisme uiteindelijk toe kan leiden, of is het hier misschien nodig om de zwanezang van Agalev te beschrijven en de volkomen marginale positie van de huidige Pvda?