De groeiende populariteit van libertijns rechts

Pim Fortuyn, Jean-Marie Dedecker, Jurgen Verstrepen, Nicolas Sarkozy,... het zijn bekende rechtse politici die afscheid nemen van een oud conservatisme. Hun strategie is nieuw-rechts : ingaan tegen feminisme, klassieke relatievormen en fatsoensrakkerij, waarbij ze individuele vrijheid loskoppelen van collectieve vrijheid.

Het electorale suksesverhaal van libertijns rechts kent hoogtepunten en dalen. Maar wat opvalt is dat het in het westelijke deel van Europa een doorbraak kent. Het begon in Nederland met Pim Fortuyn die dark rooms bezocht, en een pornobaas die later op Fortuyn zijn verkiezingslijst werd verkozen tot kamerlid. Het breidde zich uit tot in Vlaanderen, Frankrijk en Oostenrijk (waar onlangs bekend werd dat de nu dode Jorg Haider een verzwegen buitenechtelijke relatie had met zijn naaste medewerker). De libertijnse leefstijl gaat bizarre verbindingen aan met het meest autoritaire deel van rechts.
Zoals ik al duidelijk maakte, kent het verhaal hoogte- en dieptepunten. Pim Fortuyn werd vlak na zijn dood het meest suksesvol op electoraal vlak, maar die populariteit deemsterde daarna weer weg doordat zijn partij uiteenviel in verschillende met elkaar ruzie makende kampen.
President Sarkozy werd door Fransen lange tijd verweten dat hij teveel bezig was met zijn libertijnse vriendin Carla Bruni in plaats van met beleid, waardoor hij een dieptepunt in zijn toch nog bij veel Fransen grote populariteit kende.
Jean-Marie Dedecker en Jurgen Verstrepen doen mensen geloven dat ze libertair zijn, maar in werkelijkheid zijn ze autoritair en libertijns. En wanneer dit ooit duidelijker wordt is het nog maar de vraag of het van traditie conservatieve Vlaanderen zo gemakkelijk zal volgen.
Dat Verstrepen graag naaktfoto's van al dan niet met elkaar vrijende “babes” (16+) op zijn website zet, is tot nog toe weinig geweten. Dat Dedecker iedereen wil laten geloven dat hij op ethisch vlak volledig links is, is een puur staaltje van demagogie of onwetendheid als het over ethiek gaat.
Dat Dedecker de mate van vrijheid afmeet aan de snelheid waarmee hij op de openbare weg kan autoracen is een beetje geweten, waar de rest van zijn partij voor staat nauwelijks. Als Dedecker zijn lijst ooit wordt opgenomen in het bestuur van een belangrijk overheidsorgaan is het nog maar de vraag of deze donkerblauwe versie van Jean-Pierre Van Rossem zijn partij op één lijn of bijeen kan houden. Dedecker zijn populariteit staat of valt immers misschien volledig met zijn oppositierol.

Al dit libertijns gedweep met rechts steekt schril af tegen het conservatisme van premiers Balkenende en Leterme (of de broers Van Rompuy in de CD&V), het puritanisme van een Alexandra Colen (VB) of de familiewaarden van Duitse leading lady Angela Merkel. En toch ook weer niet, want conservatief en klassiek rechts is al even weinig geïnteresseerd in links feminisme en verzet tegen patriarchaat als Dedecker en co.
In feite is er binnen conservatief rechts al zeer lang een grotendeels verborgen gehouden libertijnse agenda aanwezig. Het gaat om de in het duister gehulde wereld van de call-girls en de hoerenloperij, de vetbetaalde minaressen en de sigaren van Bill Clinton. Er zijn er die het schemerlicht beu zijn en naar buiten willen treden met hun seksuele verlangens, maar de publieke opinie wil niet volledig mee. Het verzet blijft in grote mate van de vrouwen in de maatschappij komen, die binnen libertijns rechts slechts een tweederangsrol mogen spelen.