Natiestaat, macht en onmacht

Het adviesorgaan van het tijdschrift Communalism (2002):

Communalisten zijn toegewijd aan de empowerment van mensen, wat haaks staat op centralisering en staatsbestuur. Het Communalisme is in feite rotsvast in haar verzet tegen de natiestaat, dat het ziet als hét instrument bij uitstek om onmacht onder de mensen te verspreiden. De natiestaat reduceert het hele concept citizenship tot een lachertje, omdat het citizens slechts de passieve rol van belastingbetaler, klant of kiezer toebedeelt. De dynamiek van deze structuur komt in de plaats van het recht op beleidsvorming door de mensen zelf, met een gekozen of verkozen minderheid van zogenaamde “vertegenwoordigers” die de staat besturen. De natiestaat is per definitie gebaseerd op het geprofessionaliseerde gebruik van geweld, en claimt dat het met haar politie- en legermacht een monopolie heeft op het gebruik van geweld in de samenleving. Ze is dus een perfect instrument voor de heersende elites geweest, geleidelijk alle “amateuristische” kenmerken van meer democratische bestuurssystemen uitbannend en trotse citizens tot gewillige onderdanen makend. De geschiedenis heeft laten zien dat staten zelfs een bepaald eigenbelang kunnen ontwikkelen, wat in de moderne tijd kan worden waargenomen bij de bureaucratische ontwikkelingen in China en de voormalige Sovjetunie. Dit is een ontwikkeling die in verschillende gradaties ook opgaat voor de meest “democratische” van onze Westerse natiestaten.