De kerken lopen leeg, de christen-democratie moet de duimen leggen voor de populariteit van het Vlaams-nationalisme. Andere religies dan het christendom treden in Vlaanderen steeds meer op de voorgrond. Is er een toekomst voor de christenen in Vlaanderen?
De onrust bij Vlaamse christenen merkte men tijdens de voorbije dagen al te goed. Vanuit de Vlaamse kerkgemeenschap werd nogal ongelukkig gecommuniceerd over de zelfgekozen dood van Hugo Claus en de manier waarop media reageerden op zijn keuze. Met lede ogen kijkt men binnen de Vlaamse kerkgemeenschap naar de populariteit van media die weinig of geen christelijke invloeden vertonen : VTM, Humo, VRT, etcetera. Links van deze massamedia bestaan er kleinere entiteiten die de sympathie van veel mensen losweken : De Morgen, Indymedia, Solidair,...
In zo'n klimaat is het moeilijk voor een uitgesproken christelijk blad als Tertio om zijn weg te vinden. Gazet van Antwerpen heeft dan weer enkel zijn grote oplage kunnen behouden door een minder uitgesproken conservatieve koers te gaan varen.
En ook binnen het partijlandschap hebben conservatieve christenen het moeilijk om hun stempel te drukken op de dingen. Binnen de CD&V lijken veel vrouwelijke leden genoeg te hebben van het duidelijk patriarchale karakter en imago van de partij. De jongere garde binnen de partij wilt de Vlaanms-nationalistische kaart nog meer gaan trekken en ligt daarom overhoop met de oudere mensen in de partij. Bovendien dreigt N-VA electoraal even sterk te worden als CD&V. Dat kan niet de bedoeling geweest zijn van Leterme en kompanen, daarom zetten ze zich iets meer af tegen de kartelpartner dan vroeger.
Binnen het ACV wordt de CD&V niet meer als bevoorrechte partner gezien. Veel vakbondsleden stemmen voor het VB en de vakbondsleiding vindt de christen-democratische partij niet links genoeg. Het discours van de vakbondsleiding sluit soms meer aan bij dat van de Groenen, die steeds minder katholieke invloeden vertonen.
In een regio met zo'n sterke christelijke traditie als Vlaanderen gaat het christendom opvallend snel achteruit. Parochialisme en gemeenschapsvorming maakt plaats voor wereldburgerschap en de anonimiteit van de grote steden. Veel mensen zoeken voor dit verlies troost in een Vlaams-nationale identiteit. Vlaams-nationalisme scoort immers meer punten dan katholicisme. Het electoraal sukses van Bart Dewever, Jean-Marie Dedecker en Filip Dewinter zet het personalisme van de christen-democratie steeds meer in de schaduw.
