Tegen de sponsoring van ontwikkelingshulp

Music for life heeft alweer een recordbedrag opgeleverd. Het gebeurde met onder andere de sponsoring van Coca-Cola, Carrefour, Opel, Electrabel en Total. En op ons televisiescherm kregen we een resem politici die het niet erg vonden om ontwikkelingssamenwerking aan sponsoring te koppelen.
Met de campagne Music For Life willen Studio Brussel en Rode Kruis-Vlaanderen dit jaar terecht een stille ramp onder de aandacht brengen : de gevolgen van malaria. De opbrengst gaat vooral naar de aankoop van muggennetten voor het Afrikaanse land Burundi. “Malaria is er de belangrijkste doodsoorzaak. De ziekte slaat vooral hard toe bij zwangere vrouwen en kinderen onder de 5 jaar.”
Journalist Walter Zinzen stelde zich echter vragen : “Het Rode Kruis doet zijn best om de kritiek op zijn anti-malaria-actie via Music For Life te ontzenuwen, maar fietst zorgvuldig rond de hamvraag: waar gaat de opbrengst van Music For Life naartoe? Met andere woorden: welk bedrijf mag zich verheugen in de order voor tienduizenden muskietennetten? Ligt dit bedrijf in Afrika en zorgt Music For Life voor bijkomende werkgelegenheid? Of staat het in België of elders in Europa en doet Music For Life mee aan de crisisbestrijding in eigen streek? Hoeveel gaan die muskietenneten kosten per stuk, en tegen welke prijs worden ze naar Burundi getransporteerd? En wie wordt daar dan weer beter van? De Afrikanen?”
De vraag over het bedrijf dat de netten produceert werd al in oktober gesteld in De Standaard, maar antwoorden deed het Rode Kruis niet. Dat het Rode Kruis geen neutrale instantie is spreekt vanzelf. Het evenement Music for life vindt niet voor niets plaats aan de vooravond van kerstmis. Het kruis blijft ook een christelijk symbool en moet de zin voor naastenliefde van Christenen benadrukken. Jammer, want dat zullen Bush, McCain, Palin en de andere christelijke Republicans in de VS graag geweten hebben. Het veelvuldig getoonde rode kruis draagt als symbool ook niet bij aan de verdere secularisering van Vlaanderen.
De toon werd gezet toen Vlaams minister-president en Christen-democraat Kris Peeters al vroeg een bezoek bracht aan het Glazen Huis van Studio Brussel in Gent. Hij maakte er de tussenstand van een bedrag bekend, het bedrag dat de benefietactie tot dan toe had opgebracht, en voegde daar in naam van de Vlaamse regering nog 300.000 euro aan toe. Met de gift van de Vlaamse regering erbij kwam het totaal op 876.800 euro. De Gentse burgemeester Daniel Termont was de allerlaatste gast in het Glazen Huis tijdens deze Music For Life en deed er nog 50.000 euro bovenop, het totaalbedrag uiteindelijk : 3.649.595 euro!
Popmuziek en ontwikkelingshulp, het is geen nieuw gegeven. Na het Live aid van Bob Geldof en andere bekende popmuzikanten is Music for life in Vlaanderen met zijn recordbedragen aan schenkingen uitgegroeid tot het nieuwe gezicht van een groot deel van de ontwikkelingshulp. Ontwikkelingshulp gaat blijkbaar goed samen met het promoten van popmuziek, een promotie waarbij de ene muziek al kwaliteitsvoller is dan de andere om het zacht uit te drukken. Het is een evenement waar platenmaatschappijen voordelen uit kunnen halen als hun muziek er gedraaid wordt en waarbij sponsoring of andere connecties met het bedrijfsleven niet geschuwd worden. Ja, ook Woestijnvis, Knack, de Nationale loterij en De Lijn halen voordelen uit Music for life.
Het hoeft ons dan ook niet te verwonderen dat nogal wat mensen zich vragen stellen bij het concept ontwikkelingshulp. Is échte hulp niet immers hulp overbodig maken en meer ruimte geven aan sociale economie? Brengen we de armen in de derde wereld niet in een afhankelijkheidspositie dankzij het bestaande systeem van ontwikkelingssamenwerking? Is de bestaande hulp niet een doekje voor het bloeden en hebben we geen nood aan meer structurele en fundamentelere veranderingen? Gaat ontwikkelingshulp momenteel niet te veel over de imago-opsmuk van bedrijven, commercieel denkende popmuzikanten, prins Laurent, Yves Leterme en Helmut Lotti?