door Rafa Grinfeld
Nog twee weken en het zijn weer federale verkiezingen, voor België de meest belangrijke verkiezingen sinds jaren. Er lijkt immers een machtswisseling op komst. Een federale regering zonder de PS, kan het? De kans wordt met de dag groter.
De arrogantie van de PS kon niet blijven duren. Het imago van onaantastbaarheid ligt aan diggelen. De PS leek zich tot nu toe alles te kunnen permitteren : corruptie, onwrikbare baronieën en ander elitisme, dronken en plat populisme, steun aan de wapenhandelsector, dienstbetoon,... Niks was te gek voor de Franstalige sociaal-democraten. België werd, met overdrijving, “l'état PS” genoemd. Elio Di Rupo werd uitgeroepen tot één van de machtigste mensen van het land (jammer genoeg geloofde hij het wellicht nog zelf ook). Maar aan dit opgeblazen succesverhaal lijkt nu een einde te zijn gekomen. De PS zou volgens peilingen niet meer de grootste Franstalige partij zijn. Dat is nu de MR, de partij van de gladde Didier Reynders en de vadsige Louis Michel.
De liberale MR monopoliseert de Franstalige rechterzijde. Extreem-rechts stelt in Wallonië voorlopig niks meer voor op electoraal vlak. Het is ten onder gegaan aan de interne conflicten en het corrupte gesjoemel van zijn belangrijkste kopstuk. De liberalen daarentegen scoren beter dan ooit, en de in het centrum actieve Franstalige Christen-democraten scoren misschien opnieuw meer dan 20% in juni. Het hoeft ons dan ook niet te verwonderen dat de Christen-democraten in Vlaanderen minder de communautaire kaart trekken dan vroeger. Met een centrum-rechtse meerderheid in Wallonië vallen er zaken te doen voor de CD&V. De volgende premier van België wordt dus misschien wel Yves Leterme, zogezegd een vakbondsman maar in werkelijkheid volledig geïntegreerd in het establishment.
Wat er zich links van de sociaal-democraten afspeelt? Geen haan die er naar kraait, geen leeuw die er de moeite voor neemt om te klauwen. Groen! begrijpt nog altijd niet dat ecologie en markteconomie niet goed samengaan. Het CAP krijgt helemaal geen media-aandacht, nog minder dan de PVDA. Van hun Waalse zusterorganisaties komt men evenmin iets te weten. En in rode kringen lijkt men niet te beseffen dat Lenin al lang dood is, en dat Bolsjewisme geen linkse strekking was, of op zijn minst dan toch wel een linkse strekking van het vulgaire soort. Zelfs binnen de linkerzijde van de SP.A leeft dat besef niet.
Indien we na de verkiezingen een roomsblauwe regering krijgen, zouden er snel en vervroegd verkiezingen voor de Gemeenschappen kunnen volgen. Al zullen de sociaal-democraten niet snel dwarsliggen vanuit de regionale overheden. Alle retoriek omtrent het “verkiezingen te laten samenvallen” om “de burgers” niet te veel te belasten kan dan wegvallen. Alles moet dan weer het veld ruimen voor het nieuwe centrum-rechtse overwicht. Jean-Marie Dedecker kan opnieuw uitgelachen worden omdat zijn partij de kiesdrempel niet haalt, klein-links ook. De arrogantie van de PS zal moeten plaatsmaken voor een arrogantie van het nog ergere soort. En alles wat er tegen in gaat zal genegeerd worden, meer nog dan beschimpt. Als de federale verkiezingen werkelijk iets zouden veranderen, dan had het establishment ze al lang proberen af te schaffen.
De linkerzijde zal nog maar eens ontgoocheld geraken in het parlementarisme. Nu al vinden meer en meer linkse mensen de energie niet om campagne te gaan voeren in de aanloop naar verkiezingen. De reacties zijn uiteenlopend : van libertaire barricadenstrijd tot filosofisch café of het zich met de gitaar terugtrekken op een zolderkamer, van geduldig vakbondswerk tot het leiding nemen binnen de jeugdbeweging. De zondebok van grote delen van links is niet expliciet het parlementarisme maar “de politiek”, waarmee men het geheel van politici bedoelt. Links is in België verrassend apolitiek, maar gooit het kind met het badwater weg. Een coherente politiek voor een andere samenleving met vrije, samenwerkende communes in zelfbeheer... heeft daar al iemand aan gedacht?
