Met de voorzittersverkiezingen binnen de SP.A en de eclatante score van Erik De Bruyn, die meer dan een derde van de stemmen behaalde, is de rode linkerzijde opnieuw op de kaart gezet.
Eerst dachten velen dat dit misschien door het CAP van Jef Sleeckx zou worden gedaan, maar die partij lijkt een beetje op een doodgeboren kind. Ze is teveel het vehikel van trotskisten geworden om er een brede linkse partij van te maken, ze is teveel partij en te weinig beweging. Dit weekend hield het CAP een belangrijk congres. Er waren slechts 150 aanwezigen.
Dat nadeel heeft de SP.A Rood niet. Deze steeds meer aan invloed winnende stroming binnen de SP.a lijkt in veel opzichten op haar electoraal suksesvolle evenknie uit Nederland, de SP. De staatssocialistische retoriek wordt ook met een basisdemocratisch sausje overgoten, waardoor SP.a Rood vermijdt de associaties op te roepen met Lenin, Stalin en goelags. De Bruyn verkondigde zelfs aan iedereen die het wou horen geen communist te zijn. Waarmee we eigenlijk niets weten want dat woord kan 101 betekenissen hebben vandaag, in tijden dat er op het eerste zicht geen verschil lijkt te zijn tussen Chinees autoritair marktkapitalisme en Chinees hedendaags Communisme. Wie wil er zich nog communist noemen in een tijd dat het woord nietszeggend lijkt, en in de massamedia vaak geassocieerd wordt met gore, autoritaire praktijken?
De Bruyn is marxist, zoveel is wel duidelijk, maar hij wil niet als autoritair gezien worden. De Bruyn is meer socialist dan de nieuwe Sp.a-voorzitter Caroline Gennez, dat is ook duidelijk. Voor de rest vind ik De Bruyn nogal vaag voor een marxist. Wat denkt De Bruyn over ecologie, communalisme, anarchisme, Lenin en... Marx? We komen het niet te weten via zijn blog. We komen het ook niet gemakkelijk te weten als we zijn naam googlen: af en toe vinden we linken naar de autoritaire communist Leo Trotski en gore praktijken... maar De Bruyn weet dat allemaal met de glimlach af te wenden, alsof hij de ideale linkse schoonzoon is.
De Bruyn is veranderd, dat speelt in zijn voordeel. Hij heeft het belerende propagandisme grotendeels achter zich gelaten, en zich ingeschakeld in een brede linkse beweging die Groen! af en toe in de schaduw zet. Meer zelfs, hij is de woordvoerder en het boegbeeld van die beweging geworden. Hij is uitgegroeid tot de misschien wel belangrijkste linkse man in Vlaanderen. Maar... willen we dat wel? Willen we die staatssocialistische vaagheid?
Wat met die andere tradities : sociaal anarchisme, revolutionaire ecologie, libertair socialisme... daar valt toch ook wat van te leren? Want met het sukses van SP.a Rood komen we misschien wel terecht in een vaarwater van oudbakken linkse recepten, van de materialistische kookboeken volgens Fidel Castro en de economistische, urenlange praatjes van Hugo Chavez. Na het jarenlange koken met Steve Stevaert en Mieke Vogels evenmin een aantrekkelijk idee. Toch?
