Marie-Rose Morel, een vreemde? Ongetwijfeld.

Ik heb gisteren naar Phara gekeken, het debat-programma op Canvas. Ja ik doe wat wel vaker, kijken naar Phara. Niet omdat ik het zo'n goed programma vind, ondanks de talenten en soms scherpe vragen van Phara de Aguire, wel omdat het nieuws er gemaakt wordt.
Gisteren werd dat nieuws vooral gemaakt door Marie-Rose Morel, die nog maar eens (en alweer tijdelijk?) een rehabilitatie krijgt bij het Vlaams Belang (ze wordt wellicht ondervoorzitter). Maar het werd ook gemaakt door VUB-socioloog en “sp.a-ideoloog” Mark Elchardus.
“Vreemden”, zo heet het onderzoek naar etnische vooroordelen van professor Elchardus. En van sociologie heeft hij kaas gegeten, dat heb ik zelf nog ondervonden toen ik aan de VUB studeerde. Het duurde jaren voordat ik het doorhad, maar Elchardus heeft er eigenlijk te veel van gegeten. Alles wat hij zegt straalt sociologie uit, heel zijn wezen is er van vervuld. Niet alleen van de kritische tendenzen binnen de sociologie maar ook van de burgerlijke, niet alleen van de sociale en collectivistische benaderingen binnen de sociologie, maar ook van de individualistische.
In dat onderzoek pleit Elchardus er voor om allochtonen voortaan “vreemden” te noemen, ze zouden immers als “vreemd” overkomen bij Vlamingen en daarom ook angst opwekken. Allochtonen vindt Elchardus geen goede term. Ik had er een beetje het gevoel bij dat dit wel zijn onderzoek controversieel maakt, maar weinig dingen bijbrengt. Af en toe vindt men het in de media volop nodig om de term allochtoon in vraag te stellen, waarna men weer snel etiketten begint te plakken om bepaalde bevolkingsgroepen aan te duiden die opvallende gedachten hebben en waarvan de opvattingen weinig stroken met die van de modale Vlaming (als die modale Vlaming al bestaat tenminste).
De Vlaamse samenleving heeft een nogal traditionele achtergrond, is kapitalistisch, rijk, irrationeel en dus ook gewelddadig, wie mensen met niet-Vlaamse opvattingen wil integreren in zo'n samenleving verkrijgt dus ook niet zomaar (en zonder problemen) geweldloos, vooruitstrevend en rationeel gedrag. maar zoiets zou men Mark Elchardus dus nooit horen zeggen. Vijf minuten sociologie wordt bij Elchardus drie minuten volledig coherent of wijs en twee minuten incoherent of al te Vlaams, vier minuten sociaal en doordacht maar dan weer 1 minuut egoïstisch en wat autoritair of bekrompen.
Anders is dat bij Morel, zij heeft helemaal geen kaas gegeten van sociologie en vindt blijkbaar dat het VB ongeveer mag blijven wat het altijd geweest is. Morel noemt dat “een verzetsbeweging”. Die beweging van Filip Dewinter (nog altijd de weinig betwiste leider in het Vlaams Belang) wil graag de moslims het land uit. Niet dat ze het zo verwoorden, maar dat blijkt uit veel van wat Dewinter zegt en doet.
Marie-Rose zat er bij voor spek en bonen toen Elchardus aan het woord was. De intelligentie en het feminisme van de Aguire stak schril af tegen het onbezonnen carrierisme en het gebrek aan wijsheid van Morel, naar eigen zeggen (en vreemd genoeg) nochtans ook een feministe. Morel is lid van een partij die niet eens goed begrijpt (of wil begrijpen) wat feminisme is, en die de vrouwenbeweging haar kritiek op het machisme naar de vuilnisbelt heeft verwezen.
Naast de vele macho mannen schuift het VB al jaren dezelfde twee vrouwen naar voor : Marie-Rose Morel en Anke Vandermeersch. Van Belangers Marijke Dillen of Alexandra Colen spreekt bijna nog niemand. Het Vlaams Belang etaleert steeds weer dezelfde twee, niet al te traditioneel overkomende, vrouwen : Morel en Vandermeersch, die hun gebrek aan doordacht handelen proberen te compenseren door veel uiterlijk vertoon. Het gaat ook om twee vrouwen die de eigen machteloosheid aan de top van een patriarchale partij altijd weer proberen te verdoezelen, net zoals het feit dat ze zich in hun opvattingen in grote mate laten leiden door die van de mannen aan de top van de partij. Bij Morel is dat vooral Frank Vanhecke, Vandermeersch is te volgzaam in de partij om daarin een duidelijke keuze te willen maken.